wtorek, 19 marca 2024r.
   
Czcionka

Miejscowość Klecin

Klecin

Klecin leży na północny-zachód od Ślęży, na lekko pofalowanym terenie, w północno–wschodniej części Równiny Świdnickiej, na wysokości około 190 m n.p.m.
Najstarsze znane nam nazwy wsi: Cleczhow, wymieniona w 1343 r., Cleczcow, w 1344 r., i Clettendorff, w 1372 r., pochodzą z okresu panowania czeskiego. Kolejna nazwa wsi: Klattendorff, wymieniona w 1667 r., pochodzi z okresu, kiedy Śląskiem, jako częścią Czech, władali Habsburgowie. W okresie panowania pruskiego, a później niemieckiego, również wymieniano tę nazwę, a później: Clettendorf i Klettendorf. Po II wojnie światowej, kiedy Śląsk przyłączono do Polski, w 1945 r., wieś otrzymała nazwę: Klecin. Osiedlili się tu głównie przybysze z Małopolski.
Dzisiaj miejscowość liczy ponad 150 mieszkańców.
Klecin, choć ma długą historię, zawsze był małą osadą. W dokumentach wieś wzmiankowano już w I poł. XIV w. W 1344 r. mistrz Henrycus z komandorii św. Marcina we Wrocławiu sprzedał grunt koło Klecina szpitalowi w Świdnicy. W późniejszym czasie wieś należała do mieszczan świdnickich. W 1379 r. jej właścicielem był Hanko Jentsch, posiadający także wieś Jakubowice. Po nim Klecin odziedziczył jego syn Nikel, a następnie rodzina von Reichenbach. Kolejnymi posiadaczami wsi byli von Seidlitzowie ze Śmiałowic: w 1545 r. właścicielem Klecina był Sigmund, w 1568 r. Daniel, a w 1609 r. bracia Peter i Georg. Ponieważ siedzibą majątku rodziny von Seidlitz były pobliskie Śmiałowice, w Klecinie nie powstał nigdy dwór ani kościół, chociaż Klecin przez długie lata pozostawał w rękach tej rodziny. Po wojnie trzydziestoletniej, na mocy aktu cesarza Ferdynanda IV, właścicielem wsi stało się kolegium jezuitów ze Świdnicy,  które posiadało ją aż do kasaty dóbr klasztornych w 1810 r. Potem wieś stała się własnością prywatną. Od 1840 r. posiadali ją bracia von Barchwitz.
Na uwagę zasługują: kapliczka domkowa z 1850 r., murowana, z wejściem zamkniętym ostrołukowo, nakryta namiotowym daszkiem. Warto zwrócić uwagę także na dom mieszkalny pod nr. 7, murowany, z II poł. XIX w., przebudowany w XX w. Interesujące jest również zabudowanie pod nr. 10: dom mieszkalny, murowany, z około 1870 r. oraz stodoła murowana i dwa budynki gospodarcze, murowane, z pocz. XX w.
Dzisiaj wieś słynie z przepięknych przydomowych ogródków, których właściciele wygrywają gminne konkursy na „Najpiękniejszy ogród”.




Źródło: Przewodnik turystyczny ZE ŚLĘŻĄ W TLE PRZEWODNIK TURYSTYCZNY PO GMINACH ŚLĘŻAŃSKICH.  Rafał Brzeziński

WYSZUKIWARKA

Banery




STRATEGIA GMINY MARCINOWICE


Gmina Marcinowice